نمیدونم ٬ هم نازنینم که کدوم حرف تورو آزرد

یا کدوم ترانه ی من ٬ تو رو مثل گلی پژمرد

نمی دونم ٬ نمی دونم ٬ که چی گفتم تو شنیدی

چه خطایی سر زد از من که تو از من دل بریدی

اگه روزی تو نباشی ٬

بین ما راهی نباشه ٬

نمی دونم کی می تونه که برام مثل تو باشه؟

اگه روزی تو نباشی٬

یا بری از من جدا شی٬

نمی دونم تو می تونی عاشقی دوباره باشی؟

این  پرنده ی دل من نمی تونه پر بگیره

تورو می خواد در کنارش  بال و پر از سر بگیره

آخه حیفه پر نگیره ٬

پشت ابرارو نبینه ٬

حیفه اینجا تک و تنها تو قفس بی کس بشینه

خواهم رفت  ٬  خواهم رفت

و چه اهمیت دارد ٬ از کجا به کجا؟

تنها بگذار بگریم ٬ از این تباهی ٬ از این بیهوده بازی ٬ از این تکرار تکراری

از صدای نفرین بی رحمانه ی شیطان بر تبار انسان ٬ خواهم گریخت.

تلاش سپید کردن سیاهی بیهوده بود ٬ پس بگذار سیاهی را سیاه تر کنم

خوب بودنم فریب بود ٬ پس بگذار بدی را تا انتها همراه باشم

روشن دیدن ستاره ها ٬ خطای چشمان حریصم بودند ٬

پس بگذار تمام ستاره ها را ٬ همانطور که خاموشند ٬ باور کنم

تلاش برای هموار کردن راه به جائی نرسید٬ پس بگذار نا هموار تر کنم

سنگ ریزه ها را کوه کنم در این راه بی مقصد

صداقت را سیاه کردند ٬ پس بگذار دروغ را سپید کنم

سکوت کردم فریاد شد ٬ پس بگذار فریاد کنم ٬ شاید سکوتم ٬ بی صدا شود

این بار نا امیدی را امیدوار نخواهم کرد٬ امید را با تمام توانم ٬ نا امید خواهم کرد

فرشته ها را سیاه خواهم دید ٬ رود ها را مرداب ٬ پرنده ها را بی بال

کودکان را گناهکار ٬ چشم هایت را بیگانه ٬ دوست داشتنت را فریب

خواهم رفت  ٬  خواهم رفت

و چه اهمیت دارد؟

از خوبی به بدی خواهم رفت.

یک تولد یک مرگ

زندگی یعنی این !

سوختن . ساختن . چشم به آخر داشتن ...

فاصله یک نفس است

زندگی نغمه غمباره یک فاخته است .

که تمام دنیا میله های قفس است .

ما همه محکومیم

زندگی با اعمال شاغه

از تولد تا مرگ . از تولد تا مرگ . از تولد تا مرگ .........

   امروزتولدم هست ،نمیدونم خوشحال باشم یا ناراحت ولی‌ در کّل تولدم مبارک

آسمون هیچ وقت تولد من یادش نمی ره و کادومو برام می فرسته

قشنگه

همیشه روز تولد آدم قشنگه

و وقتی همه اونهایی که دوستت دارن تولدت رو بهت تبریک می گن، تازه می فهمی

چقدر زیادن آدمهایی که دوستت دارن

و این خودش روز و قشنگتر می کنه

به هر حال تولدم مبارک!

همه کسایی هم که امروز تولدشونه مبارک!

دلم مي خواهد صدايت كنم و بگويم بيا چترهايمان را

برداريم وبرويم جايي دعاي باران كنيم ساده و در

سكوت بي هيچ حرف عاشقانه اي فقط به آسمان عقيم چشم بدوزيم و بگوييم مي باري به خاطر ما؟

به خاطر ما كه پس از مدتها باز كنار هم ايستاده ايم وفقط به همين حضور دلخوشيم؟

دوست دارم ببارد نه از ترس خشكسالي فقط براي اينكه مي خواهم يك بار ديگر باهم زير باران قدم بزنيم ونترسيم كه چه مي شود نترسيم از نگاه خشمگين،نترسيم از سرماوحتي نترسيم از مرگ برويم اما اينبار در سكوت بی هیچ حرف عاشقانه ای

واز خدا بخواهيم مسير خاكستري رویاهایمان را به سبزي ابديت پيوند دهد.

دلم می خواهدتنها دلم 

میـدونم طاقــــتش رو ســر مـیارم !
تو رو کــــــه یاد دل کمــــتر میارم
چه جــــور میخنــــدنو یادم نمونده
اداشـــــو از ســــر زور در میـارم

به جز دلتنگیـــام دیگه حسی نیست
حتـــی حرفی هم از دلواپسی نیست
دارم دنبال کــــی می گــردم اینجا؟!
دیگه بی تو توی دنیام کسی نیست

جــــدایی از تـــــو پایان ترانه ست
شروع فصـــــل های بی بهانه ست
دوســــــــِت دارم قد یک بی نهایت
بگو اینقدر دوری ، عادلانه ست ؟!

یه قاب عکــــس خالی مونده از تو
یه تصـــــویر خـــــیالی مونده ازتو
یه چــــیزی بیــــــن بودن یا نبودن
همیـــــن حـــسِّ سوالی مونده از تو

یه ســــرگردون خسته مونده از من
یه ســـــــرتاپا شکسته مونده از من
یه دنیا بغــــــض واســـه فریاد دارم
فقـــــط لب های بســته مونده از من

اگـــــه دیــدار تو رویاســــــت ، باشه
میخام هرچی که توش زیباست ، باشه
می خـــــوابم ، چون که بیداریم عذابه
مــــــگه تُو خواب ، رویام راست باشه 

باران

چه خوشست رقص گلها به ترانه های باران

به فدای بانگ تندر که زند صلای باران

چو به شیشه ضرب گیرد,دلم از نشاط رقصد

که ندای رحمت دوست بود,صدای باران

اگر ابر پر سخاوت همه جا گهر فشاند

من از آسمان نخواهم گهری بجای باران

من و کوچه های جنگل به هوای نیمه ابری

که درخت و سبزه رقصد به ترانه های باران

تو که این غزل بخوانی عجب است که اگر ندانی

من بی نوا چه حالی کنم از نوای باران

بنگر به حلقه ی گل که چمن نگین نشان شد

بنشسته جای گوهر,در دانه های باران

دلم از صدای تندر به شکوفه می نشیند

که ز خنده های او می شنوم ندای باران

چوگلی به خاک افتد ز نهیب تند بادی

همه را به گریه آرد,غم های های باران

ز گناه چون کویرم چه کنم اگر نبارد

به هوای رحمت او,ز لبم دعای باران؟

به هوس ((برای یاران)) چه بسا غزل سرودم

چه شود ز من بماند غزلی ((برای باران؟))
 

ماکسانی که به فکرمان هستند را به گریه می اندازیم. ما گریه می

کنیم برای کسانی که به فکرمان نیستند. و ما به فکر کسانی هستیم

که هیچوقت برایمان گریه نمی کنند. این حقیقت زندگی است .


عجیب است ولی حقیقت دارد. اگر این را بفهمی، هیچوقت برای

تغییر دیر نیست.


مرا بسپار به یادت به وقت بارش باران گر نگاهت به ان بالاست

و در حال دعا هستی خدا ان جاست دعایم کن که من تنهاترین

تنها نمانم



قصه ها را گفته ایم چیزی نمانده برای گفتن

کاش میشد اسرار دل را نگه داشت و نگفت، تا که روزی معشوق

از دست نرود

میدانی که خاصیت عشق این است زمانی که دانستی و دانست این

راز را، هر دو گریزان میشوید

نمیدانم چه رازیست

فراموش نکن

شاید سالها بعد در گذر جاده ها

بی تفاوت از کنار هم بگذریم

و

بگوییم:

آن غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود


من برای سالها مینویسم...سالها بعد كه چشمانت عاشق میشوند...

افسوس كه قصه ی مادر بزرگ راست بود...همیشه یكی بود یكی

نبود 

بـــــه گوشــت می رســــــه روزی ....که بــعــد از تــــو چــــی شد حالــم.......


چـــه جـــوری گـــریـــه می کـــردم...کـــه از تو دســـت ور دارم....


نــشـــد گـــریــه کنـــم پــیــشــت....نخـــواســـتم بـــد شــه رفــتارم...


نــمی خواســـتم بفــهمی تـــو.....که مـــن طاقـــت نمـــیارم.....


دلــم واســه خــودم می سـوخت...بــرای قـــلـــب درگـــیرم.....


یـــه روز تــو خــنده هات گفتی. ..تو مــی مونی و مــن مــــیرم......


سرم رو گرم می کردم....که از یادم بـــره ایــن غـــم......


ولــی بازم شــبا تا صبح...تورو تو خـــواب میدیدم....


نمی دونســتی اینارو......چرا بایـــدمی فهمیدی...


من و دیدی ولی یکبار ازم چیزی نپرســیـــدی..........
 

تو را ديدم 

طپش در  سينه بشنيدم 

نوشتم قصه اي از عشق ِ بي فرجام 

و بر احوال ِ خود با  ابر ِ بغض آلود باريدم 

به صبحي زخم ِ قلبم را نمك پاشانده بي رحمانه  خنديدي 

منم تا شب به جشني در رخت مستانه خوش بودم  وَ  گريان ديده خنديدم 

كبوتر نامه  از  دستان ِ چونان  پونه  اما  ظالمت  آورد 

چو خواندم هر سخن بر  دفتري از  غم نگاريدم 

دروغين خوانده بودي عشق ِ بر  حقم

ستمكارت بناميدم 

و زاريدم 

صدايم كن!

دعا از دل برايم كن!

ز چشمان اشك مي ريزم چنين غمبار  

که  آغوشت سرایم كن! 

وفايم كن!